Ένα Παραμύθι για την Ευτυχία

Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα ήσυχο χωριό χτισμένο ανάμεσα σε καταπράσινους λόφους και ποτάμια, ζούσε ένας νεαρός άνδρας, ο Ορέστης.

Ο Ορέστης είχε όλα όσα θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος, ένα ζεστό σπίτι, μια δουλειά που τον συντηρούσε και ανθρώπους γύρω του που τον αγαπούσαν. 

Κι όμως, δεν αισθανόταν ευτυχισμένος. 

Κάθε μέρα ξυπνούσε με έναν κρυφό κόμπο στην καρδιά, νιώθοντας πως του έλειπε κάτι πολύ σημαντικό. Ήταν σαν η ζωή να του κρατούσε κάτι μακριά, κάτι που πίστευε πως θα τον ολοκλήρωνε.

Μια μέρα, καθώς περπατούσε στο δάσος, βρέθηκε μπροστά σε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Καθόταν κάτω από ένα μεγάλο δέντρο, και το βλέμμα της ήταν γεμάτο γαλήνη. Στα χέρια της κρατούσε ένα περίεργο κουτί, μικρό, απλό και ταπεινό.

Ο Ορέστης, αν και βιαζόταν, ένιωσε μια ανεξήγητη έλξη προς την γυναίκα και το κουτί της.

«Θέλεις να μάθεις το μυστικό της ευτυχίας;» τον ρώτησε εκείνη με φωνή γλυκιά, σαν μελωδία που χαϊδεύει την ψυχή.

«Φυσικά!» απάντησε ο Ορέστης. «Αυτό είναι που ψάχνω εδώ και καιρό. Τι περιέχει αυτό το κουτί; Είναι το κλειδί της ευτυχίας;»

Η ηλικιωμένη χαμογέλασε και του έδωσε το κουτί. «Άνοιξέ το όταν φτάσεις σπίτι σου», είπε ήρεμα και εξαφανίστηκε σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Ο Ορέστης, γεμάτος προσμονή, έτρεξε στο σπίτι του, ανυπομονώντας να ανοίξει το κουτί. Φανταζόταν θησαυρούς, μυστικά της σοφίας, ίσως κάποιο χρυσό αντικείμενο που θα του άλλαζε τη ζωή. 

Όταν επιτέλους το άνοιξε, η καρδιά του βυθίστηκε. 

Το κουτί ήταν άδειο.

Θυμωμένος και απογοητευμένος, το πέταξε στην άκρη.

«Τι κοροϊδία! Τι ευτυχία μπορεί να κρύβει ένα άδειο κουτί;» φώναξε. 

Εκείνη τη στιγμή, κάποιος χτύπησε την πόρτα. Ήταν ο φίλος του, ο Στέφανος, που ήρθε να του φέρει φαγητό. «Ήρθα να δω πως είσαι, και να μοιραστώ αυτό το φαγητό μαζί σου», του είπε.

Ο Ορέστης τον κοίταξε, και τότε κάτι άλλαξε μέσα του. 

Θυμήθηκε πόσες φορές ο Στέφανος ήταν εκεί γι' αυτόν, χωρίς να του ζητάει τίποτα. 

Πόσες φορές του είχε προσφέρει βοήθεια, παρέα, χαρά. 

Κι όμως, ποτέ δεν του είχε πει ευχαριστώ, ούτε είχε εκτιμήσει πραγματικά τη φιλία του.

Με μια ξαφνική εσωτερική αποκάλυψη, ο Ορέστης γύρισε το βλέμμα του στο άδειο κουτί. 

Ήταν πράγματι άδειο, αλλά η αλήθεια ήταν ξεκάθαρη τώρα. Το κουτί δεν ήταν άδειο – του αποκάλυπτε ότι η ευτυχία δεν ήταν κάτι μαγικό ή σπάνιο. 

Ήταν όλα εκείνα τα μικρά, καθημερινά πράγματα που είχε γύρω του, αλλά δεν είχε μάθει να εκτιμά. Το άδειο κουτί του έδειχνε αυτό που ήταν πάντα μπροστά του.

Η ζωή του ήταν γεμάτη από δώρα, μα εκείνος δεν τα έβλεπε.

Από εκείνη τη μέρα, ο Ορέστης άρχισε να παρατηρεί περισσότερο.

Είδε την ομορφιά του πρωινού ήλιου, ένιωσε τη ζεστασιά της παρέας των φίλων του, εκτίμησε την αγάπη που του προσέφεραν οι δικοί του άνθρωποι.

Έμαθε να λέει «ευχαριστώ» και να νιώθει πραγματική ευγνωμοσύνη. Και καθώς το έκανε αυτό, η αίσθηση του κενού που είχε μέσα του άρχισε να εξαφανίζεται.

Αντί ν' αναζητά αυτά που δεν είχε, άρχισε να χαίρεται με όλα όσα είχε ήδη.

Η ηλικιωμένη γυναίκα δεν εμφανίστηκε ξανά, αλλά ο Ορέστης δεν την ξέχασε ποτέ. 

Τώρα ήξερε το μυστικό της. 

Η ευτυχία ήταν το να αναγνωρίζεις τα πολύτιμα πράγματα που ήδη έχεις, πριν αυτά γίνουν απλά αναμνήσεις.

Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα, αν μάθουμε να βλέπουμε την αξία σε ό,τι έχουμε ήδη στη ζωή μας.

Σημείωση 

Συχνά, τα πιο πολύτιμα δώρα είναι αυτά που θεωρούμε δεδομένα.

Το παραμύθι του Ορέστη μας υπενθυμίζει ότι η ευγνωμοσύνη δεν είναι απλώς μια ευγενική πράξη, αλλά μια στάση ζωής.

Όταν αναγνωρίζουμε την αξία των ανθρώπων και των πραγμάτων γύρω μας, όχι μόνο εκτιμούμε περισσότερο την παρούσα στιγμή, αλλά ανοίγουμε την πόρτα για περισσότερη ευτυχία.

Αν νιώθεις ότι κάτι λείπει από τη ζωή σου, ίσως το μυστικό δεν είναι ν' αναζητάς περισσότερα, αλλά να εκτιμάς αυτό που ήδη έχεις.

Με αγάπη,

Μαρία